Αχ, Μαρί!
Dublin Core
Title
Αχ, Μαρί!
Ach, Mari!
Subject
Description
Στις αρχές του 20ού αιώνα η Ευρώπη βρίσκεται σε ειρήνη και ευημερία. Η «Ωραία Εποχή» είναι απόρροια προηγούμενων σημαντικών ιστορικών γεγονότων και εξελίξεων. Τα δίκτυα που δημιουργούνται και εξελίσσονται διακινούν ανθρώπους και τα προϊόντα τους, υλικά και άυλα. Μέσα σε αυτόν τον πολυεπίπεδο κόσμο εφευρίσκεται η ηχογράφηση και η αναπαραγωγή του ήχου. Οι πρώτες δισκογραφικές εταιρείες στέλνουν κινητά συνεργεία κυριολεκτικά σε όλη την οικουμένη, για να ηχογραφήσουν τοπικούς μουσικούς. Το εύρος του ρεπερτορίου είναι ατελείωτο. Η κοσμοπολίτικη συνθήκη μεγάλων αστικών κέντρων ευνοεί τους πολυστυλισμούς και τις πολυμορφικότητες. Αποικιοκρατία, επαναστάσεις, συρράξεις, προσφυγικά ρεύματα∙ το θέατρο, ο κινηματογράφος, το ραδιόφωνο, η φωτογράφιση, οι περιοδείες από ορχήστρες, αλλά και οι κυκλοφορίες στους πάσης φύσεως εμπορικούς διαύλους, μέσα σε έναν κόσμο που εξελίσσεται δυναμικά και ανισότροπα, διαμορφώνουν ένα σύνθετο πλέγμα από «κέντρα» και «περιφέρειες» σε εναλλασσόμενους ρόλους, που θέτουν τα μουσικά ιδιώματα σε κίνηση, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το δίκτυο μέσα στο οποίο συμμετέχει το ελληνόφωνο αστικό λαϊκό τραγούδι, συνομιλώντας διαρκώς με τους συνένοικούς του, είναι μεγαλειώδες. Η δισκογραφία έχει ήδη προσφέρει σημαντικά εργαλεία στην κατανόηση των σχέσεων που αναπτύχθηκαν μεταξύ των «εθνικών» ρεπερτορίων. Αποτέλεσμα της εν εξελίξει έρευνας είναι ο «Κοσμοπολιτισμός στην Ελληνική Ιστορική Δισκογραφία».
Οι ιστορικές πηγές υπογραμμίζουν τις στενές σχέσεις μεταξύ της ιταλόφωνης και της ελληνόφωνης μουσικής. Οι συνομιλίες που αναπτύχθηκαν μεταξύ συγκεκριμένων τόπων, όπως τα νησιά του Ιονίου, τα Δωδεκάνησα και η Πάτρα, με ιταλικές πόλεις, και τα αποτελέσματά τους είναι αρκετά ώστε να αναδείξουν τους ισχυρούς δεσμούς μεταξύ των δύο εθνοπολιτισμικών ομάδων. Επιπλέον, σχέσεις σφυρηλατήθηκαν σε τόπους όπου οι δυο εθνότητες έζησαν μαζί. Όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση της κοσμοπολίτικης Σμύρνης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ή σε αυτήν της Νέας Υόρκης, όπου Ιταλοί και Έλληνες μετέβησαν ως μετανάστες. Ερευνώντας το ιστορικό υλικό, φαίνεται ότι ειδικά μία πόλη της ιταλικής χερσονήσου ανέπτυξε ιδιαίτερες σχέσεις με τα μεγάλα αστικά κέντρα όπου πρωταγωνίστησαν ελληνόφωνοι μουσικοί. Πρόκειται για τη Νάπολη και το περίφημο Canzone Napoletana. Η εν λόγω ηχογράφηση ανήκει σε ένα corpus τραγουδιών, από το οποίο οι Έλληνες πρωταγωνιστές δανείστηκαν μουσική ή/και στίχο από προϋπάρχοντα ναπολιτάνικα. Σε πολλές περιπτώσεις, οι οικειοποιήσεις δεν αφορούν μόνο το ναπολιτάνικο τραγούδι αλλά συνολικά το ιταλόφωνο, καθώς συχνά τα πρωτότυπα ναπολιτάνικα μεταφράστηκαν στην ιταλική, από την οποία προέκυψε το δάνειο. Τα τραγούδια αυτά εξέβαλαν στον ελληνόφωνο κόσμο είτε διά της ευθείας οδού, είτε δια της τεθλασμένης, μέσω άλλων ρεπερτοριακών δικτύων. Σε κάθε περίπτωση, η διακίνηση μουσικών αποτελεί ήδη πραγματικότητα πριν τον 20ό αιώνα, με τις περιοδείες των θεατρικών και μουσικών παραστάσεων αλλά και με τα δίκτυα των μουσικών εκδοτικών οίκων. Η δισκογραφία όχι μόνο ενσωματώνεται σε αυτό το πλαίσιο, αλλά διαδραματίζει καίριο ρόλο στον μετασχηματισμό του. Η οικειοποίηση από την πλευρά των Ελλήνων μουσικών είναι διττή: αφορά αφενός τον στίχο ο οποίος πλέον είναι ελληνικός (συχνά, μάλιστα, δεν έχει καμία σχέση με τον πρωτότυπο), αλλά, αφετέρου, αφορά και τις πρακτικές εκτέλεσης: διαφορετικό οργανολόγιο, διαφορετικό τραγουδιστικό ύφος, συχνά διαφοροποιήσεις στις μελωδικές και ρυθμικές φόρμες, αλλά και στις αρμονίες. Οι Έλληνες μουσικοί προσαρμόζουν αυτό που ακούν στη δική τους συνθήκη, με βάση τις δικές τους δυνατότητες. Άλλωστε, η συνθήκη των μαντολίνων, των κιθάρων, των μαρς, της φωνητικής πολυφωνίας και του bel canto φωνητικού ιδιώματος αποτελούν χαρακτηριστικά που φανερώνουν τις επιρροές του Canzone Napoletana στο ελληνόφωνο αστικό λαϊκό τραγούδι. Θα πρέπει, επίσης, να σημειωθεί πως σε ποικίλες περιπτώσεις, συχνά και λόγω της μεγάλης επιτυχίας που γνώρισαν τα τραγούδια διεθνώς, το δίκτυο που τελικά σχηματίζεται είναι εξαιρετικά σύνθετο και δεν αφορά μόνο τις ελληνο-ιταλικές σχέσεις. Μία τέτοια περίπτωση συνιστά το τραγούδι “Αχ Μαρί”.
Πρόκειται για ελληνική διασκευή του ναπολιτάνικου τραγουδιού “Maria Mari”, σε μουσική του Eduardo Di Capua (1865–1917) και στίχους του Vincenzo Russo (1876–1904). Μέχρι στιγμής, έχουν εντοπιστεί τρεις ελληνικές ιστορικές ηχογραφήσεις:
- Ελληνική εστουδιαντίνα, Κωνσταντινούπολη, 5 Μαρτίου 1909 (Gramophone B 12347 – 6-12438)
- Γιώργος Χέλμης, Νέα Υόρκη, περίπου Νοέμβριος 1918 (παρούσα ηχογράφηση, Columbia 84896 – E 4206)
- Μαρίκα Παπαγκίκα, Νέα Υόρκη, 1 Νοεμβρίου 1920 (Victor B 24544 – 73082)
Το ιταλικό πρωτότυπο “Maria Mari” φαίνεται πως είναι σύνθεση τουλάχιστον από το 1894, όταν και τυπώθηκε ως παρτιτούρα για τον εκδοτικό οίκο Bideri, στη Νάπολη. Για περισσότερες εκδόσεις του τραγουδιού βλέπε εδώ. Στην ιταλική ιστορική δισκογραφία, το τραγούδι μπαίνει τουλάχιστον από το 1900. Ενδεικτικά:
- Alfredo Cibelli, Νέα Υόρκη, 1903–1904 (Columbia 1725 – A 526)
- Antonio Scotti, Νέα Υόρκη, 22 Μαρτίου 1907 (Victor C 4325 – 6282 και Gramophone 052160 και DB 442)
- Francesco Daddi, New Jersey, 26 Μαρτίου 1908 (B 6053 – 62428)
Ηχογραφήθηκε αναρίθμητες φορές στην ιστορική δισκογραφία σε αμέτρητους τόπους, γλώσσες και αισθητικά πλαίσια. Για εκτελέσεις βλ. εδώ, εδώ και εδώ, στη βάση δεδομένων που προέκυψε από την έρευνα του Alan Kelly (www.kellydatabase.org) καθώς και στην ιστοσελίδα του αρχείου του Yuri Bernikov.
Ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει μία ακόμη ηχογράφηση, της οποίας η κυκλοφορία ανοίγει ένα συναρπαστικό κεφάλαιο στην δισκογραφική έρευνα: Μεταξύ 1908 και 1913 ηχογραφείται στη Νέα Υόρκη ένας δίσκος, ο οποίος περιέχει το τραγούδι που μας ενδιαφέρει σε ορχηστρική μορφή. Το κομμάτι εκτελεί μία ορχήστρα που αποτελείται από πνευστά όργανα. Στην ετικέτα του δίσκου διαβάζουμε:
“Μαρία Μαρή / Greek First Regiment Band / E 2895 (κωδικός καταλόγου) / 13879-2 (κωδικός μήτρας)”.
Εάν κάποιος αναζητήσει τον παραπάνω κωδικό μήτρας στη βάση δεδομένων Discography of American Historical Recordings (DAHR), θα βρεθεί μπροστά σε κάτι άξιο προσοχής: έναν δίσκο της Columbia, στου οποίου την ετικέτα αποτυπώνονται οι εξής πληροφορίες:
“Maria Mari / Canción napolitana / Banda de Policía de México / E 2585 (κωδικός καταλόγου) / 13879 (κωδικός μήτρας)”.
Πρόκειται για την ίδια ηχογράφηση. Στην πρώτη περίπτωση, προφανώς, ο δίσκος προορίζονταν για την ελληνική αγορά της Αμερικής, ενώ στην δεύτερη, για την μεξικανική.
Έρευνα και κείμενο: Λεονάρδος Κουνάδης και Νίκος Ορδουλίδης
Οι ιστορικές πηγές υπογραμμίζουν τις στενές σχέσεις μεταξύ της ιταλόφωνης και της ελληνόφωνης μουσικής. Οι συνομιλίες που αναπτύχθηκαν μεταξύ συγκεκριμένων τόπων, όπως τα νησιά του Ιονίου, τα Δωδεκάνησα και η Πάτρα, με ιταλικές πόλεις, και τα αποτελέσματά τους είναι αρκετά ώστε να αναδείξουν τους ισχυρούς δεσμούς μεταξύ των δύο εθνοπολιτισμικών ομάδων. Επιπλέον, σχέσεις σφυρηλατήθηκαν σε τόπους όπου οι δυο εθνότητες έζησαν μαζί. Όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση της κοσμοπολίτικης Σμύρνης στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ή σε αυτήν της Νέας Υόρκης, όπου Ιταλοί και Έλληνες μετέβησαν ως μετανάστες. Ερευνώντας το ιστορικό υλικό, φαίνεται ότι ειδικά μία πόλη της ιταλικής χερσονήσου ανέπτυξε ιδιαίτερες σχέσεις με τα μεγάλα αστικά κέντρα όπου πρωταγωνίστησαν ελληνόφωνοι μουσικοί. Πρόκειται για τη Νάπολη και το περίφημο Canzone Napoletana. Η εν λόγω ηχογράφηση ανήκει σε ένα corpus τραγουδιών, από το οποίο οι Έλληνες πρωταγωνιστές δανείστηκαν μουσική ή/και στίχο από προϋπάρχοντα ναπολιτάνικα. Σε πολλές περιπτώσεις, οι οικειοποιήσεις δεν αφορούν μόνο το ναπολιτάνικο τραγούδι αλλά συνολικά το ιταλόφωνο, καθώς συχνά τα πρωτότυπα ναπολιτάνικα μεταφράστηκαν στην ιταλική, από την οποία προέκυψε το δάνειο. Τα τραγούδια αυτά εξέβαλαν στον ελληνόφωνο κόσμο είτε διά της ευθείας οδού, είτε δια της τεθλασμένης, μέσω άλλων ρεπερτοριακών δικτύων. Σε κάθε περίπτωση, η διακίνηση μουσικών αποτελεί ήδη πραγματικότητα πριν τον 20ό αιώνα, με τις περιοδείες των θεατρικών και μουσικών παραστάσεων αλλά και με τα δίκτυα των μουσικών εκδοτικών οίκων. Η δισκογραφία όχι μόνο ενσωματώνεται σε αυτό το πλαίσιο, αλλά διαδραματίζει καίριο ρόλο στον μετασχηματισμό του. Η οικειοποίηση από την πλευρά των Ελλήνων μουσικών είναι διττή: αφορά αφενός τον στίχο ο οποίος πλέον είναι ελληνικός (συχνά, μάλιστα, δεν έχει καμία σχέση με τον πρωτότυπο), αλλά, αφετέρου, αφορά και τις πρακτικές εκτέλεσης: διαφορετικό οργανολόγιο, διαφορετικό τραγουδιστικό ύφος, συχνά διαφοροποιήσεις στις μελωδικές και ρυθμικές φόρμες, αλλά και στις αρμονίες. Οι Έλληνες μουσικοί προσαρμόζουν αυτό που ακούν στη δική τους συνθήκη, με βάση τις δικές τους δυνατότητες. Άλλωστε, η συνθήκη των μαντολίνων, των κιθάρων, των μαρς, της φωνητικής πολυφωνίας και του bel canto φωνητικού ιδιώματος αποτελούν χαρακτηριστικά που φανερώνουν τις επιρροές του Canzone Napoletana στο ελληνόφωνο αστικό λαϊκό τραγούδι. Θα πρέπει, επίσης, να σημειωθεί πως σε ποικίλες περιπτώσεις, συχνά και λόγω της μεγάλης επιτυχίας που γνώρισαν τα τραγούδια διεθνώς, το δίκτυο που τελικά σχηματίζεται είναι εξαιρετικά σύνθετο και δεν αφορά μόνο τις ελληνο-ιταλικές σχέσεις. Μία τέτοια περίπτωση συνιστά το τραγούδι “Αχ Μαρί”.
Πρόκειται για ελληνική διασκευή του ναπολιτάνικου τραγουδιού “Maria Mari”, σε μουσική του Eduardo Di Capua (1865–1917) και στίχους του Vincenzo Russo (1876–1904). Μέχρι στιγμής, έχουν εντοπιστεί τρεις ελληνικές ιστορικές ηχογραφήσεις:
- Ελληνική εστουδιαντίνα, Κωνσταντινούπολη, 5 Μαρτίου 1909 (Gramophone B 12347 – 6-12438)
- Γιώργος Χέλμης, Νέα Υόρκη, περίπου Νοέμβριος 1918 (παρούσα ηχογράφηση, Columbia 84896 – E 4206)
- Μαρίκα Παπαγκίκα, Νέα Υόρκη, 1 Νοεμβρίου 1920 (Victor B 24544 – 73082)
Το ιταλικό πρωτότυπο “Maria Mari” φαίνεται πως είναι σύνθεση τουλάχιστον από το 1894, όταν και τυπώθηκε ως παρτιτούρα για τον εκδοτικό οίκο Bideri, στη Νάπολη. Για περισσότερες εκδόσεις του τραγουδιού βλέπε εδώ. Στην ιταλική ιστορική δισκογραφία, το τραγούδι μπαίνει τουλάχιστον από το 1900. Ενδεικτικά:
- Alfredo Cibelli, Νέα Υόρκη, 1903–1904 (Columbia 1725 – A 526)
- Antonio Scotti, Νέα Υόρκη, 22 Μαρτίου 1907 (Victor C 4325 – 6282 και Gramophone 052160 και DB 442)
- Francesco Daddi, New Jersey, 26 Μαρτίου 1908 (B 6053 – 62428)
Ηχογραφήθηκε αναρίθμητες φορές στην ιστορική δισκογραφία σε αμέτρητους τόπους, γλώσσες και αισθητικά πλαίσια. Για εκτελέσεις βλ. εδώ, εδώ και εδώ, στη βάση δεδομένων που προέκυψε από την έρευνα του Alan Kelly (www.kellydatabase.org) καθώς και στην ιστοσελίδα του αρχείου του Yuri Bernikov.
Ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει μία ακόμη ηχογράφηση, της οποίας η κυκλοφορία ανοίγει ένα συναρπαστικό κεφάλαιο στην δισκογραφική έρευνα: Μεταξύ 1908 και 1913 ηχογραφείται στη Νέα Υόρκη ένας δίσκος, ο οποίος περιέχει το τραγούδι που μας ενδιαφέρει σε ορχηστρική μορφή. Το κομμάτι εκτελεί μία ορχήστρα που αποτελείται από πνευστά όργανα. Στην ετικέτα του δίσκου διαβάζουμε:
“Μαρία Μαρή / Greek First Regiment Band / E 2895 (κωδικός καταλόγου) / 13879-2 (κωδικός μήτρας)”.
Εάν κάποιος αναζητήσει τον παραπάνω κωδικό μήτρας στη βάση δεδομένων Discography of American Historical Recordings (DAHR), θα βρεθεί μπροστά σε κάτι άξιο προσοχής: έναν δίσκο της Columbia, στου οποίου την ετικέτα αποτυπώνονται οι εξής πληροφορίες:
“Maria Mari / Canción napolitana / Banda de Policía de México / E 2585 (κωδικός καταλόγου) / 13879 (κωδικός μήτρας)”.
Πρόκειται για την ίδια ηχογράφηση. Στην πρώτη περίπτωση, προφανώς, ο δίσκος προορίζονταν για την ελληνική αγορά της Αμερικής, ενώ στην δεύτερη, για την μεξικανική.
Έρευνα και κείμενο: Λεονάρδος Κουνάδης και Νίκος Ορδουλίδης
At the beginning of the 20th century, Europe is living in peace and prosperity. The “Belle Époque” is an outgrowth of previous important historical events and developments. The networks that are created and which evolve funnel both people and their products, tangible and intangible. It is within this multi-layered world that sound recording and sound reproduction is invented. Early record labels send mobile crews literally all over the world to record local musicians. The range of the repertoire is endless. Cosmopolitanism in large urban centers favors polystylisms and polymorphisms. Colonialism, revolutions, conflicts, refugee flows; the theater, cinema, radio, photography, orchestras’ tours, but also circulations in all kinds of commercial channels in a world that evolves dynamically and anisotropically, form a complex network of “centers” and “peripheries” in alternating roles setting musical idioms in motion, both literally and figuratively. The network in which the Greek-speaking urban popular song participates, constantly conversing with its co-tenants, is magnificent. Discography has already provided important tools in understanding the relationships that developed between “national” repertoires. The result of this ongoing research is “Cosmopolitanism in Greek Historical Discography”.
Historical sources underline the close relations between Italian-speaking and Greek-speaking music. The conversations that developed with specific places, such as the Ionian Islands, the Dodecanese and Patras, as well as their results, are enough to highlight the strong ties between the two ethno-cultural groups. Furthermore, relationships were forged in places where the two ethnicities lived together, such as, for example, in the case of cosmopolitan Smyrna (Izmir) in the Ottoman Empire, or that of New York, where Italians and Greeks immigrated. When researching the historical material, it seems that one particular city in the Italian peninsula developed special relations with the large urban centers where Greek-speaking musicians played a leading role: it was Naples, with its famous Canzone Napoletana. This recording belongs to a corpus of songs from which the Greek protagonists borrowed music and/or lyrics from pre-existing Neapolitan-speaking songs. In many cases, the appropriations concern not only Neapolitan-speaking songs but the Italian language as a whole, since, often, the original Neapolitan-speaking songs were translated into Italian, from which the loan arose. These songs arrived at the Greek-speaking world either directly or indirectly, through other repertoire networks. In any case, the circulation of musics is already a reality before the 20th century with theatrical and musical performances tours, but also with the networks of music publishing houses. Discography is not only embedded in this context, but plays a key role in its transformation. The appropriation by Greek musicians is twofold: on the one hand are the lyrics, which are now in Greek (often, in fact, they have nothing to do with the original ones), and, on the other hand, are the performance practices: different instrumentation, different singing style, often differences in melodic and rhythmic forms but also in the harmonies. Greek musicians adapt what they hear to their own condition, based on their own capabilities. After all, the mandolins, the guitars, the marches, polyphonic song and the bel canto singing style are characteristics that reveal the influences of the Canzone Napoletana on the Greek-speaking urban popular song. It should also be noted that, in various cases, often due to the great international success of the songs, the network that is finally formed is extremely complex and does not only concern Greek-Italian relations. One such case is the recording “Ach Mari”.
It is a Greek adaptation of the Neapolitan song "Maria Mari", set to music by composer Eduardo Di Capua (1865–1917) and lyrics by Vincenzo Russo (1876–1904). So far, three Greek historical recordings have been identified:
- Elliniki Estudiantina (Greek Estudiantina), Constantinople (Istanbul), March 5, 1909 (Gramophone B 12347 – 6-12438)
- Giorgos Chelmis, New York, around November 1918 (this record, Columbia 84896 – E 4206)
- Marika Papagkika, New York, November 1, 1920 (Victor B 24544 – 73082)
The Italian original song "Maria Mari" seems to be a musical composition since at least 1894, when it was printed as a musical score by the Bideri publishing house, in Naples. For more versions of the song see here. In Italian historical discography, the song dates back to at least 1900 (for a list of recordings see the database that emerged from Allan Kelly's research). For example:
- Alfredo Cibelli, New York, 1903–1904 (Columbia 1725 – A 526)
- Antonio Scotti, New York, March 22, 1907 (Victor C 4325 – 6282 and Gramophone 052160 and DB 442)
- Francesco Daddi, New Jersey, March 26, 1908 (B 6053 – 62428)
It has been recorded countless times in various regions, languages and aesthetical frameworks. For a list of recordings see here, here and here, the database that emerged from Allan Kelly's research and Yuri Bernikov's archive website.
Another recording, the issue of which opened up an exciting chapter in discographical research, is of particular interest: between 1908 and 1913, a record, which contained the song under consideration in instrumental form, was recorded in New York. The piece is performed by an orchestra consisting of wind instruments.
"Maria Mari / Greek First Regiment Band / E 2895 (catalog code) / 13879-2 (matrix code)"
can be read on the label of the record. If one searches for the above matrix code in the Discography of American Historical Recordings (DAHR) database, they will come across something noteworthy, that is, a Columbia record with the following information on the label:
"Maria Mari / Canción napolitana / Banda de Policía de México / E 2585 (catalog code) / 13879 (matrix code)".
It is the same recording. In the first case, the record was obviously intended for the Greek market in America, and, in the second, for the Mexican one.
Research and text: Nikos Ordoulidis
Historical sources underline the close relations between Italian-speaking and Greek-speaking music. The conversations that developed with specific places, such as the Ionian Islands, the Dodecanese and Patras, as well as their results, are enough to highlight the strong ties between the two ethno-cultural groups. Furthermore, relationships were forged in places where the two ethnicities lived together, such as, for example, in the case of cosmopolitan Smyrna (Izmir) in the Ottoman Empire, or that of New York, where Italians and Greeks immigrated. When researching the historical material, it seems that one particular city in the Italian peninsula developed special relations with the large urban centers where Greek-speaking musicians played a leading role: it was Naples, with its famous Canzone Napoletana. This recording belongs to a corpus of songs from which the Greek protagonists borrowed music and/or lyrics from pre-existing Neapolitan-speaking songs. In many cases, the appropriations concern not only Neapolitan-speaking songs but the Italian language as a whole, since, often, the original Neapolitan-speaking songs were translated into Italian, from which the loan arose. These songs arrived at the Greek-speaking world either directly or indirectly, through other repertoire networks. In any case, the circulation of musics is already a reality before the 20th century with theatrical and musical performances tours, but also with the networks of music publishing houses. Discography is not only embedded in this context, but plays a key role in its transformation. The appropriation by Greek musicians is twofold: on the one hand are the lyrics, which are now in Greek (often, in fact, they have nothing to do with the original ones), and, on the other hand, are the performance practices: different instrumentation, different singing style, often differences in melodic and rhythmic forms but also in the harmonies. Greek musicians adapt what they hear to their own condition, based on their own capabilities. After all, the mandolins, the guitars, the marches, polyphonic song and the bel canto singing style are characteristics that reveal the influences of the Canzone Napoletana on the Greek-speaking urban popular song. It should also be noted that, in various cases, often due to the great international success of the songs, the network that is finally formed is extremely complex and does not only concern Greek-Italian relations. One such case is the recording “Ach Mari”.
It is a Greek adaptation of the Neapolitan song "Maria Mari", set to music by composer Eduardo Di Capua (1865–1917) and lyrics by Vincenzo Russo (1876–1904). So far, three Greek historical recordings have been identified:
- Elliniki Estudiantina (Greek Estudiantina), Constantinople (Istanbul), March 5, 1909 (Gramophone B 12347 – 6-12438)
- Giorgos Chelmis, New York, around November 1918 (this record, Columbia 84896 – E 4206)
- Marika Papagkika, New York, November 1, 1920 (Victor B 24544 – 73082)
The Italian original song "Maria Mari" seems to be a musical composition since at least 1894, when it was printed as a musical score by the Bideri publishing house, in Naples. For more versions of the song see here. In Italian historical discography, the song dates back to at least 1900 (for a list of recordings see the database that emerged from Allan Kelly's research). For example:
- Alfredo Cibelli, New York, 1903–1904 (Columbia 1725 – A 526)
- Antonio Scotti, New York, March 22, 1907 (Victor C 4325 – 6282 and Gramophone 052160 and DB 442)
- Francesco Daddi, New Jersey, March 26, 1908 (B 6053 – 62428)
It has been recorded countless times in various regions, languages and aesthetical frameworks. For a list of recordings see here, here and here, the database that emerged from Allan Kelly's research and Yuri Bernikov's archive website.
Another recording, the issue of which opened up an exciting chapter in discographical research, is of particular interest: between 1908 and 1913, a record, which contained the song under consideration in instrumental form, was recorded in New York. The piece is performed by an orchestra consisting of wind instruments.
"Maria Mari / Greek First Regiment Band / E 2895 (catalog code) / 13879-2 (matrix code)"
can be read on the label of the record. If one searches for the above matrix code in the Discography of American Historical Recordings (DAHR) database, they will come across something noteworthy, that is, a Columbia record with the following information on the label:
"Maria Mari / Canción napolitana / Banda de Policía de México / E 2585 (catalog code) / 13879 (matrix code)".
It is the same recording. In the first case, the record was obviously intended for the Greek market in America, and, in the second, for the Mexican one.
Research and text: Nikos Ordoulidis
Source
Αρχείο Κουνάδη
Kounadis Archive
Publisher
Columbia USA
Columbia (USA)
Date
11/1918 (;)
11/1918 (?)
Contributor
Ν. Διονυσόπουλος, Λ. Κουνάδης
Rights
cc
Relation
201804231527
Col_E2895_MariaMari
Col_E2895_MariaMari
Format
Δίσκος 10'' (25 εκατοστών)
10 in. (25 cm)
Language
Ελληνικά
Greek
Identifier
Col_E4206_AchMari
Coverage
Νέα Υόρκη
New York
78 RPM Records Item Type Metadata
Στιχουργός / Lyrics writer
[Ναπολιτάνικοι στίχοι: Russo Vincenzo]
Ελληνικοί στίχοι: Άγνωστος
Ελληνικοί στίχοι: Άγνωστος
[Neapolitan lyrics: Russo Vincenzo]
Greek lyrics: Unknown
Greek lyrics: Unknown
Ορχήστρα - Εκτελεστές / Orchestra - Singers
Ορχήστρα
Orchestra
Αριθμός Σειράς / Coupling number
E-4206
Αριθμός Μήτρας / Matrix Number
84896-1
Διάρκεια ηχογραφήματος / Length of the song
3:16
Θέση ηχογραφήματος / Place of record (object)
Δισκοθήκη Αρχείου Κουνάδη
Kounadis Archive Record Library
Tags
Citation
[Di Capua Eduardo] and [Di Capua Eduardo], “Αχ, Μαρί!,” Kounadis-Archive OMEKA Site, accessed October 3, 2023, https://kounadisomeka.aegean.gr/items/show/5462.
Output Formats
Item Relations
This item has no relations.